Aalmoezenronde, Kuang si falls en opnieuw vliegen

Alweer stond de wekker erg vroeg! 05u10 om precies te zijn. De monniken zouden hier tussen 05u30 en 06u00 hun aalmoezenronde doen, iets waar Laung Prabang om bekend staat. Omdat er zoveel tempels in het dorp te vinden zijn, zijn er ook veel monniken waardoor deze ‘activiteit’ als een ware attractie gezien kan worden. Helaas zien veel toeristen dat ook echt zo en duwen ze hun camera’s nog net niet in de gezichten van de in oranje gewaden geklede monniken. Harm en ik hebben met gepaste afstand zitten kijken en af en toe een foto gemaakt. Het was toch wel bijzonder om een keer gezien te hebben. We hebben geen etenswaren aangeboden, ik vind dat je dat pas moet doen als je echt gelooft. Even een kleine toelichting op dit hele gebeuren. Een monnik mag geen eigen bezittingen hebben, om die reden dragen ze bijvoorbeeld geen schoenen en mogen ze dus ook geen eigen eten kopen of hebben. Dat is de reden dat ze hun ronde doen in het dorp en de dorpelingen vragen een deel van hun eten af te staan. Als dorpeling moet je je dan vereerd voelen dat je de monnik kan helpen. Je draagt namelijk bij aan zijn ‘levenswijze’ en zijn ‘pad naar verlichting’. Na de ronde in het dorp komen de monniken weer bij elkaar in het klooster waar zij leven en koken ze samen van alle producten een maaltijd. Dit doen zij voor 12u00. Na die tijd mogen zij de rest van de dag niet meer eten, alleen water drinken.
Na dit schouwspel zijn Harm en ik nog even terug gegaan naar het hotel en hebben we nog heel eventjes een dutje gedaan. Het ontbijt was vanaf 07u00 en de entree naar de watervallen zou vanaf 08u00 open zijn, dus we hadden nog even de tijd. Nadat we de tassen hadden ingepakt (we moesten immers om 11u30 al uitchecken en wisten niet of we voor die tijd al terug zouden zijn), zijn we op de scooter gesprongen om naar de watervallen van Kuang Si te rijden. Vanuit het hotel had je de mogelijkheid een busje te nemen, maar om de hordes toeristen voor te zijn hebben we er opnieuw voor gekozen om op eigen gelegenheid te gaan. Hierdoor kun je ook zelf de tijden bepalen en stoppen wanneer je wil als je een foto wil maken. We arriveerden als één van de eersten. Op deze manier konden we ook foto’s maken zonder dat er mensen op staan, heerlijk!
Hoewel Harm en ik twee jaar geleden in Zuid-Amerika bij de watervallen van Iguazu natuurlijk ontzettend verwend zijn, waren deze watervallen op een heel andere manier mooi. Midden in de natuur kletterde deze waterval van redelijk grote hoogte naar beneden. De waterval was vooral mooi door de blauwe waterpoelen eromheen. Zeker een must-see, als je dan toch in Luang Prabang bent. Langs de waterval kun je op twee manieren omhoog en dat hebben we ook gedaan, maar eigenlijk is dat niet de moeite waard. Je kunt je beter de inspanning en het zweet besparen en nog even lekker genieten van de natuur om je heen. Vlakbij de watervallen is overigens ook nog een vlinderpark dat door een Nederlands stel is opgezet. We hadden tijd over, dus dat hebben we ook nog even bezocht. Het is niet heel groot, maar er is zeker aandacht aan besteed en het is leuk om de verschillende vlinders en rupsen te kunnen zien. De Nederlandse eigenaar was ook aanwezig en we hebben nog wat gekletst. In het park was ook een vijver met veel kleine visjes waar je op een stoel kon gaan zitten en je voeten kon ‘verwennen’ door de visjes je dode huidschilvers op te laten eten. Een lekker kriebelend gevoel is dat.
Die avond stonden we alweer op het vliegveld van Luang prabang. We hadden dus zogezegd besloten de rest van Laos over te slaan en alvast naar Phnom Penh in Cambodja te vliegen. We zouden daarvoor eerst twee uur vliegen naar Bangkok om daar een overstap te maken naar een tweede vliegtuig naar Cambodja dat er een uur over zou doen. Die eerste vlucht was even spannend. Het was enorm slecht weer boven Bangkok en we hadden behoorlijke turbulentie. Harm wilde eerder op de vlucht naar buiten kunnen kijken, het vliegtuig zat bij lange na niet vol en hij was dus een stoel achter mij gaan zitten. Dat mag niet meer van mij, alhoewel ik denk dat Harm op dat moment liever in mijn hand had willen knijpen dan ik in de zijne. Ik was meer boos op Harm dat hij achter mij was gaan zitten, juist op zo’n moment. De tweede vlucht had bijna een uur vertraging, maar geen last van het slechte weer gelukkig. Iets na twaalven konden we dan eindelijk gaan slapen in ons nieuwe hotel (Diamond Palace Resort), het was een lange dag geweest.