Met de boot van Battambang naar Siem Reap

De wekker stond weer vroeg vandaag. Om 06u45 werden we opgehaald door een tuktuk om naar de boot gebracht te worden van Battambang naar Siem Reap. De boottocht werd in onze reisgidsen en op internet omschreven als een erg mooie tocht die je niet mag missen ondanks dat deze best een tijdje duurt, namelijk zo’n 7 a 8 uur, afhankelijk van de stand van het water. De tocht was erg mooi, dat zeker. Onderweg vaar je langs verschillende ‘floating villages’, boothuizen en huizen op palen langs en op de rivier en steeds wordt er door de kinderen uitbundig gezwaaid. Erg leuk en bijzonder om te zien hoe anders deze mensen leven dan wij. De rivier is hun stromend water, ze wassen zich erin, doen de (af)was, maar ook hun behoeften komen waarschijnlijk in dit water terecht, ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze ergens een riolering zouden hebben liggen. De armoede is ook erg goed zichtbaar. Sommige boten zijn dan nog goed uitgerust en zijn gemaakt van degelijk waterdicht materiaal, maar vaak ook zijn de boten of huisjes gemaakt van bij elkaar geraapt hout en golfplaten en kun je je haast niet voorstellen dat er in die ‘krotten’ mensen wonen.
Dus dat over het uitzicht en de omgeving van de boottocht. Dan de minder mooie kanten van de boottocht. 1. Harm had al gelezen dat de motor van de boot erg veel herrie maakte, dus dat je beter zo ver mogelijk voorin moest gaan zitten om je oren te beschermen. Echter, aangezien wij één van de laatsten waren die in de boot stapten moesten we wel achteraan gaan zitten. Gelukkig hadden we oordoppen. 2. De bankjes waar je op zit zijn vrij hard. Voor twee, drie uur is dat prima, maar na ruim 7 uur varen is je kont helaas overleden. Ik had mijn kussentje meegenomen en daarnaast is een zwemvest van de boot ook een prima kussentje. 3. (En hier had ik echt geen rekening mee gehouden) wanneer je niet de grote rivier volgt maar een ‘shortcut’ neemt met de boot, wees dan alert op binnenzwiepende takken en struiken. De boot is open en als de begroeiing niet geknipt is, slaat deze zo naar binnen. Met als gevolg dat iedereen moest gaan staan omdat je niet meer veilig was op de bankjes waar je zat omdat je andere takken in je gezicht gezwiept kreeg. En dan nog een bijkomstigheid; niet alleen takken kwamen naar binnen, maar ook de beestjes die daarop zaten. Dat betekent dus sprinkhanen, spinnen, motjes en ander gespuis in de boot. Een kriebelige boel! Een wandelende tak heeft ook gratis mee kunnen reizen.
Vooral vanwege punt 3 was ik al met al toch wel blij toen ik weer op de kade in Siem Reap stond. We werden daar netjes met een bordje opgewacht door een tuktukchauffeur van het hotel: central indochine d’angkor. De rest van de avond werd er gerelaxt.