Dag 3 Uyuni en de zoutvlakte

De dag van Uyuni en de zoutvlakte (salar de Uyuni). Dat was natuurlijk eigenlijk het doel van deze vierdaagse trip. Het was stiekem nog best een stuk rijden vanaf ons laatste hotel en elke keer als je dacht: "nu zijn we er", doemde er weer een bruine akker op.
Maar, na bijna 2 uur te hebben gereden, werd een grote witte vlakte zichtbaar. Maar dan echt groot.
De zoutvlakte van Uyuni is de grootste ter wereld - hoewel sommige websites en boeken beweren van niet - met zo'n 12.106m2 en 10 miljard ton aan zout. Het is zo wit dat het bijna pijn doet aan je ogen en je gedwongen wordt een zonnebril op te zetten.

Omdat de zoutvlakte bestaat uit een haast oneindig aantal witte hexagons - zouttegels hebben altijd 6 hoeken - kun je hier mooi experimenteren met diepte foto's. Zo kun je het laten lijken alsof je achterna gezeten wordt door een speelgoed draak of dat iemand ineens heel klein geworden is. Dit hebben Harm en ik ook gedaan. Gewoon omdat het kan.

Op de zoutvlakte is ook een eiland te vinden. Isla Incahuasi. Dit betekent 'eiland waar de incas woonden.' 40.000 jaar geleden was dit de top van een grote vulkaan die uitstak boven het gigantische zoutmeer. Nu is het een plek waar veel toeristen komen en grote cactussen groeien die wel 10m hoog kunnen worden. En dan te bedenken dat een cactus slechts 1cm per jaar groeit. De oudste cactus zou zo'n 12.000 jaar oud zijn. Ehhh...

Na de zoutvlakte zijn we naar Uyuni gereden om daar ook over te stappen in een andere jeep.
Uyuni zelf is een klein stadje en voor mij de kans om eens kennis te maken met de Boliviaanse bevolking. Deze verschilt namelijk erg van de Chileense. Al is het maar om de traditionele klederdracht die de vrouwen dragen: bolhoedje, grote rok, dikke panty's en een soort slofjes.
We hebben kort even over de markt gestruind. Kaarten gekocht voor mijn opa en oma, pinda's en gedroogde bananen ingeslagen en ik durfde het aan om een soort toetje, gemaakt van rode gelatine met daarop een grote toef opgeklopt eiwit, te proberen. Mmmm, lekker! Harm was bang dat ik er ziek van zou worden.

Net buiten Uyuni ligt overigens ook nog een kerkhof van treinen waar we zijn geweest. Uyuni was namelijk een knooppunt vanwaar vele mineralen naar Chili en Argentinië werden getransporteerd. Deze stoomlocomotieven worden echter niet meer gebruikt sinds de 19e eeuw en sindsdien staan de treinstellen daarom daar op een verlaten plek weg te roesten. Best een vreemd gezicht.

Nadat we waren overgestapt op een andere jeep, verliep de terugreis vooral erg stoffig. Op de een of andere manier leek er meer stof in de auto te komen dan op de weg voor ons. Ik moest dan ook regelmatig naar lucht happen.